[ Pobierz całość w formacie PDF ]

była już w stanie znieść.
Niełatwo było jej się przyznać, że go pokochała, ale gdy nastały złote
jesienne dni, przestała to przed sobą ukrywać. Zbyt wiele przeszła w życiu, by
uprawiać taką hipokryzję. Z
wiadomość, że kocha mężczyznę, miała gorzko
słodki smak, bo kochać go to jedno, a pozwolić, by odwzajemnił tę miłość, to
już całkiem co innego. Starała się, jak mogła, by czarne myśli z przeszłości
nie przyćmiewały tego, co działo się tu i teraz.
Pieczołowicie kolekcjonowała wszystkie związane z nim wspomnienia:
przekleństwa rzucane pod nosem, kiedy się wkurzał, widok dołeczków w
policzkach, kiedy się uśmiechał, i zachwyt w jego oczach przy najmniejszym
sukcesie. Był teraz taki męski, pełen energii, jakby obudził się z długiego snu
i powrócił do świata żywych. Zasługiwał na najwspanialszą kobietę. Kochała
go, ale wiedziała, że nie będzie w stanie dać mu tego, co było dla niego
najważniejsze. Nie miała prawa obciążać go plątaniną swoich myśli i wspo-
mnień, które wciąż skrywała pod pozornym spokojem, ani winą za to, że się w
nim zakochała.
W ciągu tych ostatnich tygodni terapii musiała zachować neutralność,
nawet jeśli miałoby ją to wiele kosztować. Jedyne, na co wolno jej było sobie
pozwolić, to cieszyć się wraz z nim, gdy będzie stawiał pierwsze kroki. Potem
musi się po cichu wycofać. Praktykowała to latami, najpierw poświęcała
pacjentowi duszę i ciało, a potem... Nie! Coś w niej krzyknęło, rozdzierając jej
serce. Nigdy nikomu nie ofiarowała siebie do tego stopnia, a on nawet o tym
nie wiedział. Pomimo tego zamierzała pożegnać się z uśmiechem na ustach i
pozwolić mu rozpocząć nowe życie. Jej oczy stały się odtąd niczym kamery
zachłannie wychwytujące każdy szczegół z jego życia. Wszystkie je starannie
kodowała w pamięci.
108
R
L
T
Któregoś ranka, gdy weszła do niego, leżał na podłodze z oczami
wlepionymi w sufit.  Zobacz!  powiedział.
Oczy wciąż miał wbite w sufit, a ręce zaciśnięte w pięści, ale poruszał
palcami u nóg. Odrzucił do tyłu głowę i zaśmiał się tryumfalnie, a jej
wewnętrzna migawka uwieczniła to ujęcie i dorzuciła je do katalogu
wspomnień.
Podobnie się stało, gdy któregoś wieczoru przegrał z nią po długiej
walce w szachy. Miał równie ponurą minę, co wówczas, gdy zrozumiał, że
Diana trenuje na siłowni i dlatego pokonała go w siłowaniu się na rękę.
Obojętne, czy się uśmiechał, czy krzywił, był najwspanialszym mężczyzną, z
jakim w życiu zetknął ją los. Wciąż więc śledziła go oczami w przekonaniu,
że to nieuczciwe, że jeden facet został tak bogato obdarzony przez naturę.
Kusił ją swoją siłą i seksownym śmiechem, ale wiedziała, że jest owocem
zakazanym.
W jej złotych oczach malowało się ciche cierpienie, a na twarzy smutek.
Była tak pochłonięta swoim miłosnym odkryciem i związanym z nim żalem,
że nie dostrzegała tych błękitnych oczu, które wciąż ją ścigały i zauważały jej
przygnębienie, a ich właściciel na dodatek był zdeterminowany, by odkryć
z
ródło tego smutku.
Pierwsze listopadowe dni ostudziły właśnie nieco Phoenix, gdy nadszedł
ten niezapomniany dzień, którego z jednej strony tak bardzo się obawiała, a z
drugiej uparcie do niego dążyła. Od rana Blake ćwiczył przy drążkach, zlany
potem i dosłownie powłóczył nogami, a niebieskie szorty lepiły mu się do
ciała. Ona również była ledwo żywa z powodu wielogodzinnego przesuwania
jego nóg.
 Odpocznijmy chwilę  powiedziała i osunęła się na podłogę.
109
R
L
T
Zadrżały mu nozdrza i wydał z siebie coś w rodzaju warknięcia. Rękami
mocno trzymał się poręczy i z wysiłku szczerzył zęby. Naprężył mięśnie i
prawa stopa posunęła się o krok naprzód. Wydał z siebie dziki okrzyk i zawisł
na drążkach. Głowa poleciała mu do przodu. Diana, cała roztrzęsiona, zerwała
się na nogi, żeby go powstrzymać. Ale zdążył się już pozbierać i rozpocząć
ten sam męczący manewr z drugą nogą. Zaczerpnął powietrza, napiął mięśnie
i w końcu lewa stopa przesunęła się do przodu. Bez słowa stała i patrzyła na
jego tytaniczny wysiłek z twarzą mokrą od łez. Przy kolejnej udanej próbie
nie była już w stanie się powstrzymać. Rzuciła się na niego z głośnym
szlochem, by go uściskać. Objęła go w talii i wtuliła twarz w jego spocony
tors. Zachwiał się, ale po chwili odzyskał równowagę, otoczył ją naprężonymi
ramionami i przycisnął do siebie tak mocno, że aż jęknęła.
 Jesteś wiedz
mą  wymamrotał, zatapiając palce w jej włosach. Miał w
sobie jeszcze akurat tyle siły, by unieść jej głowę, spojrzeć w jej lśniące łzami
oczy i ucałować drżące wargi.  Ty piękna, uparta wiedz
mo, na siłę, wbrew
mojej woli ściągnęłaś mnie z wózka. Już nie płacz, już dobrze...  W jego
głosie była czułość. Pochylił głowę i scałował jej z powiek łzy.  Nie płacz,
nie płacz  powtarzał, podążając ustami wzdłuż, błyszczącej strużki łez
płynącej po policzku.  Z
miej się ze mną, lady, musimy to uczcić  szeptał. 
Z
miej się, otwórzmy szampana. Nawet nie wiesz, jak wiele to dla mnie
znaczy... Już nie płacz, już nie...  szepnął tuż przy jej ustach, a potem ją
pocałował.
Jego ręce były jak kajdany, a jednak się nie bała. Prawie na nim zawisła,
bo ugięły się pod nią nogi, ale trzymał ją jeszcze przez chwilę, by w końcu
upaść razem z nią na podłogę. Nie puścił jej nawet na sekundę, za to wciąż
całował, ofiarując nieznaną dotąd rozkosz. Nawet przez moment nie
pomyślała o Scotcie, cały jej świat wypełniał teraz on, Blake. Czuła jego boski
110
R
L
T
zapach, a pod palcami śliską od potu skórę. Usta miał namiętne i przemknęło
jej przez myśl, że to coś więcej niż tylko świętowanie sukcesu. Nagle skrył
twarz w jej szyi i dopiero po chwili się odezwał.
 Cudownie jest tak się poturlać po podłodze!
Może nie było w tym nic śmiesznego, ale zaczęła się śmiać, głośno i
perliście, pociągając go za sobą. Po chwili poczuła pod bluzką jego rozgrzaną
dłoń. Ten intymny dotyk uciszył ją, ale się nie bała. Spojrzała w jego [ Pobierz całość w formacie PDF ]