[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kocha, mój biedny, biedny Aramisie! Czy nie mogłeś się domyślić, że mój okropny list był
tylko wybiegiem, by zmylić innych?
W mgnieniu oka mówiąca uklękła przy kanapie, tuląc do piersi głowę chorego, jakby tuliła
ukochane dziecię.
Ta kobieta, w której osobie zlewały się książęce imiona, Francji była jedynym wrogiem
Richelieugo, mogącym się z nim zmierzyć na równej stopie, słowem za słowo, czynem za
czyn geniuszem za geniusz... i zwyciężyć go. Cała moc ministra wobec tej kobiety nie
przedstawiała najmniejszej wartości. Mógł ją skazać na banicję, mógł ją lekceważyć, mógł ją
traktować jak chciał, ale nie mógł jej zwyciężyć, nie mógł jej zniszczyć.
W tej chwili, w tym pokoju, jej uderzające piękno było w pełni rozkwitu. Te oszałamiające
wdzięki, które w pięć lat póz
niej uwiodły cesarza, a w następne pięć lat wicekróla, osiągnęły
w tej chwili szczyt piękna.
Tylko niepospolita piękność może tonąć w łzach bez szkody dla swego uroku. Gdy Maria
de Chevreuse klęczała u wezgłowia chorego, ze łzami spadającymi na twarz człowieka,
którego uznała za umierającego, wówczas ta najpiękniejsza we Francji kobieta, po raz
pierwszy ukazała się w odmiennej od dotychczasowych ról, w roli niesłychanie czułej,
nadludzko kochającej istoty. Maria de Chevreuse, która mogła kląć jak zwykły żołnierz,
płakała jak anioł dobroci. Na korytarzu, przy zamkniętych drzwiach podsłuchiwał Bazin.
Kiedy płacz kobiety wstrząsnął jego dobrym sercem, kiedy usłyszał imię wymówione głośno
przez Aramisa, giermek wyprostował się, póz
niej zachwiał się, oparł się ręką o ścianę i
przeżegnał.
Po chwili rzucił się na schody i wkrótce stanął na podwórzu. Tam ujrzał kurzem pokryty
pojazd bez herbu i insygniów. Obok stał koń lekarza, który opóz
nił swój wyjazd, spiesząc z
pomocą kopniętemu przez konia gospodarzowi oberży. Chirurg mył ręce, kiedy Bazin zbliżył
się do niego. Przeszywszy giermka ostrym spojrzeniem, zawołał:
 Co? Twój pan jeszcze nie umarł?
Bazin jęknął.
 Ach, monsieur, wy jesteście okropnym człowiekiem. Kazaliście mi się modlić o cud,
modliłem się i... i...
Lekarz zmierzył go pytającym wzrokiem.
 No i cóż, mój dobry człowiecze?
 I cud się wydarzył, monsieur!  zawołał giermek ponurym głosem.
 Tam, do diabła, nie wydajesz mi się być bardzo szczęśliwym z tej racji.
52
W tej chwili z łoskotem rozwarła się okiennica na pierwszym piętrze. Rozległ się głos
Aramisa.
 Bazin! Do trzystu diabłów; gdzie jesteś? Przyjdz
tu natychmiast i pakuj rzeczy.
Wyjeżdżamy!
W drzwiach dolnej izby ukazał się kompanion pani de Chevreuse, starszy, przebiegły
człowiek w stroju lokaja. Gospodarz, którego rachunek był najwidoczniej w tej chwili
zapłacony, podprowadził go do lekarza.
 Monsieur  zwrócił się lokaj  czy będziesz łaskaw poinformować mnie, ile wynosi twój
rachunek za opiekę nad chorym?
Lekarz podał cenę, po czym udał się za Bazinem na górę, dzwoniąc pieniędzmi w
sakiewce. Drzwi do pokoju były otwarte. Obcy znów z maską na twarzy, wąsami i bródką,
pomagał choremu w ubieraniu się. Lekarz oniemiał na ten widok.
 Masz rację  zwrócił się do Bazina  wiek cudów powrócił.
Aramis spojrzał na chirurga i roześmiał się.
 Monsieur, jakżeż mi przykro sprawić ci zawód! Lecz niech mnie diabli porwą, jeśli
zamierzam umrzeć dziś lub pojutrze!
 Zbyteczne.  Lekarz bacznie zaobserwował tchnące życiem oczy swego pacjenta,
zmieniony wyraz twarzy, nagłą werwę i ochotę do życia.  W każdym razie, monsieur,
zabierz ze sobą leki, które ci przyrządziłem. A jeśli rana się otworzy, poleć swemu giermkowi
modlić się o cud, lecz niezależnie od tego wołaj natychmiast chirurga, bez tego bowiem twój
stan będzie beznadziejny. Szczęśliwej drogi, monsieur.
Pokłoniwszy się, lekarz opuścił dom.
Bazin, dopomagając swemu panu przy wkładaniu, koszuli, szeptał rozpaczliwym głosem.
 Tezy, monsieur, tezy o Wielkich Schizmach! Przeor zabrał te cenne arkusze i odjechał...
 Diabli z nim i tezami!  odpowiedział Aramis.  Zabieraj moje rzeczy, siodłaj konie,
siadaj na mojego, gdyż ja pojadę w karecie.
 Do Paryża, monsieur?  pytał nieszczęśliwy giermek.
 Na czarta, bynajmniej, nie!  odpowiedział dz
więcznym głosem obcy w masce i zaśmiał
się serdecznie. W innym kierunku, mój dobry Bazinie... nie przypominasz mnie, sobie, hę?
Mniejsza o to. Ale przypomnisz sobie miejscowość, do której jedziemy! Do Dampierre.
Bazin wydał z siebie dziki, niezrozumiały dz
więk. Przeżegnał się kilkakrotnie i zwrócił [ Pobierz całość w formacie PDF ]