[ Pobierz całość w formacie PDF ]

to jakiś święty człowiek.
E.W.: I Zosiu, on był wtedy wielką gwiazdą, bo wtedy nie było jeszcze telewizji, nie
było tych wielkich gwiazd, szybkich. On był po prostu gwiazdą. Film i teatr stworzyły z niego
wielką gwiazdę i on tego gwiazdorstwa w ogóle nie uzewnętrzniał. W ogóle. Widocznie nie
czuł go wewnętrznie.
Z.K.: Najlepszy dowód - bo on się pierwszy zorientował - że ja się nie najlepiej czuję
tam w tych studiach i w tych pokojach charakteryzatorskich. On tak podszedł do mnie, mimo
że było już kilka tych prób, ale ja się tak trzymałam z daleka i nie umiałam wejść w cały ten
zespół. Tam Beata Tyszkiewicz królewnę grała, tam jakiegoś pazia grał Mietek Gajda, gaduła
straszliwa, więc ja byłam taka strasznie onieśmielona. Więc on się zorientował, że ja chyba
tam sobie nie poradzę, i podszedł do mnie, i powiedział:  Czy pani pozwoli, że ja dam pani
parę uwag? .
A.R.: Jakbym słyszała w tej chwili, jak on to mówi...
Z.K.: Takim aż przepraszającym głosem. Ja mówię:  Tak, ja będę bardzo wdzięczna ,
bo rzeczywiście nie wiem, o co tu chodzi. I on mi powiedział parę podstawowych rzeczy, że
my nie gramy tak, jak się gra na scenie w teatrze, tylko że musimy uwzględniać kamery.
 Musi mieć pani cały czas uwagę skierowaną na to, która kamera się świeci. To czerwone
światełko. %7łeby pani nie wypadła z kadru. Tutaj są na przykład fałszowane sytuacje, nie musi
pani mówić do partnera, ale może pani mówić wprost do kamery, a widz będzie to
odczytywał tak, jakby pani to mówiła wprost do partnera .
E.W.: Graliśmy w jakiejś  Kobrze i ja mówiłam tekst tak sztywno, że sama czułam,
że to jest takie teatralne. I on wtedy podszedł do mnie, i powiedział:  Ewuniu, przyczep się do
jakiegoś małego rekwizytu, wez
to do ręki, mów i oglądaj, mów to, kładz
, bierz z powrotem.
Tak się zajmiesz tym drobiazgiem, że tekst ci pójdzie normalnie . Rzeczywiście, sprawdziło
się, potem się nie raz sprawdzało.
A.R.: Zosiu, ty grałaś nie tylko w Weselu...
Z.K.: Ja bardzo dużo z nim grałam. Ja grałam taką moją najważniejszą z nim rzecz,
która bardzo nas zbliżała. Zbliżyła nas do tego stopnia, że... To dziwna sprawa, to jest pewien
rodzaj przyjaz
ni, o której ty mówiłaś. On się lubił przyjaz
nić z kobietami, Tadzio. Ja
zarozumiale powiem o sobie, że należę do kobiet, które umieją się przyjaz
nić z mężczyznami.
Znaczy element erotyki jest całkowicie wykluczony i jest pewien rodzaj takiego
porozumienia, takiego oddania się sobie nawzajem, że jest to stuprocentowa pewność, że na
takiego człowieka można liczyć. Doszliśmy nawet do pracy nad Eurydyką Anouilha. Anouilh
był grany w Polsce; bardzo popularny autor, od Skowronka począwszy, przez wszystkie inne
jego sztuki. Graliśmy w Powszechnym Eurydykę, Tadzio grał Orfeusza. I oczywiście
przeniesiona była serdeczność moja z tych prób, z tego pierwszego zetknięcia telewizyjnego,
ale to, co z nim przeżyłam podczas Eurydyki, nie zdarzyło mi się z żadnym partnerem i z
żadną partnerką. My się porozumiewaliśmy naprawdę nie słowami i wyczuwaliśmy się
naprawdę fenomenalnie. I jeżeli ktoś mnie pyta, z kim najlepiej mi się grało, najprzyjemniej,
zawsze odpowiadam: Tadzio Janczar.
T.J.: To była prapremiera, paz
dziernik 1961. Boże, jak ten czas leci!
[fragment nagrania ze spektaklu Eurydyka]
T.J.: Urodziłem się w pewnym roku, znaczy w 1926, i przypadło mnie i temu
rocznikowi dość szybko przejść z dzieciństwa do wieku dojrzałych młodzieńców, którzy
musieli podejmować w tym trudnym okresie bardzo ważne życiowe decyzje. Stanęliśmy
wobec odpowiedzialności za życie naszych bliskich; myślę tu o okresie okupacji.
Walczyliśmy o rzeczy najwyższe w cenie, to znaczy o godność człowieka, o życie ludzkie i
edukacja nastąpiła w sposób niezwykle radykalny i szybki. Chłopiec w wieku czternastu,
szesnastu lat był już dorosłym człowiekiem. Może byliśmy zbyt poważni, ale problemy, które
nas otaczały, były bardzo poważne. Synowi nieraz o tym opowiadam. Słucha jak jakiejś bajki. [ Pobierz całość w formacie PDF ]