[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nim uczucia.
R
L
T
ROZDZIAA
CZTERNASTY
- Gideon, jest druga w nocy! - zawołała Joey, wpatrując się w niego z niedowierza-
niem.
Kiedy usłyszała dzwonek i otworzyła drzwi, ujrzała go stojącego znowu na koryta-
rzu.
- Owszem - przyznał.
Nadal miał na sobie te same czarne spodnie i sweter. Joey natomiast była w innym
za dużym podkoszulku, tym razem zielonym. Wprawdzie jeszcze nie spała, kiedy za-
dzwonił do drzwi, ale nie w tym rzecz. Druga w nocy to nie pora na wizyty!
- Gideon... - zaczęła.
- Dlaczego ja?
Zamrugała.
- Słucham?
- Pytanie, które powinienem był ci zadać wczoraj rano - wyjaśnił i powtórzył: -
Dlaczego ja? Dlaczego wybrałaś mnie na swojego pierwszego kochanka?
Poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. Osłabła, oparła się o framugę drzwi.
- Czy to nie mogło zaczekać do rana?
- Nie - odparł stanowczo. Wszedł do mieszkania, odsuwając ją, i zamknął drzwi. -
Dlaczego ja, Joey?
Z wrażenia nie potrafiła wydusić ani słowa. Nie przypuszczała, że Gideon kiedy-
kolwiek domyśli się właściwego pytania.
Zwilżyła językiem suche wargi.
- No cóż, musiałam kiedyś zacząć...
- Nie - przerwał jej gwałtownie. Chwycił ją za ramiona i utkwił w niej posępne
spojrzenie. - Jesteś piękną dwudziestoośmioletnią kobietą, miłą, z bystrym poczuciem
humoru...
- Jakkolwiek raduje mnie ten pochwalny pean na moją cześć, to...
R
L
T
- Dlaczego więc - mówił dalej, ucinając jej próbę wywinięcia się kpiną - chociaż
niewątpliwie dziesiątki mężczyzn pragnęły się z tobą kochać, czekałaś, aż zjawiłem się
ja: człowiek, który zazwyczaj okropnie cię irytuje?
Joey uznała, że widocznie jednak usnęła i śni jej się koszmar. Owszem, nader reali-
styczny - czuła na ramionach mocny uścisk dłoni Gideona, a jego ciepły oddech muskał
jej potargane włosy - ale nie może być jawą jego obecność w jej mieszkaniu o drugiej w
nocy ani ta rozmowa!
- Myślę, że przesadzasz z tymi dziesiątkami mężczyzn pragnących się ze mną ko-
chać - odezwała się.
- Joey, wiem, że zawsze żartujesz ze wszystkiego, ale czy tym razem nie mogłabyś
przestać? - rzucił zapalczywie.
Kiedy nią lekko potrząsnął, zaczęła powątpiewać, czy to istotnie sen. A jeżeli to
rzeczywistość, wpadła w poważne tarapaty!
Przyjrzała mu się nieufnie.
- Ty naprawdę tu jesteś?
Zamiast odpowiedzi przyciągnął ją do siebie i pocałował tak gwałtownie, jakby
chciał ją w ten sposób ukarać. Jego oczy zalśniły ciemnym złotem.
- Czy to wydaje ci się wystarczająco realne?
No tak, a zatem faktycznie znalazła się w tarapatach! Gideon zaśmiał się nieweso-
ło, widząc na jej twarzy panikę.
- Może wejdziemy do salonu i porozmawiamy o tym? - zaproponował.
- Jak już powiedziałam, jest druga w nocy.
- A ja już przyznałem ci rację - zakpił i odwrócił ją w kierunku salonu. - Jeśli
chcesz dokończyć tę rozmowę rano, nie ma sprawy. Prześpię się znowu na sofie.
- Nie mogę wrócić do sypialni i usnąć, wiedząc, że leżysz tutaj na sofie! - odparła
ostro.
Gideon w zadumie przechylił głowę na bok.
- Dlaczego?
- Ponieważ... - zawahała się - ponieważ nie możesz zostać tu ponownie na noc -
dokończyła stanowczo.
R
L
T
- Powiedz mi, dlaczego nie mogę?
Zacisnęła usta.
- Powiem ci tylko: do widzenia.
- A gdybym ja ci powiedział, że się w tobie zakochałem? - zapytał.
Wstrzymał oddech, gdy powróciły ze zdwojoną siłą niepewność, zwątpienie i lęk,
których doświadczył wcześniej, kiedy krążył po swoim mieszkaniu, usiłując zrozumieć
własne uczucia, co mu się w końcu udało.
A jeśli całkowicie błędnie ocenił sytuację? Jeśli wyciągnął fałszywe wnioski z ich
ostatniego erotycznego epizodu? Jeśli właśnie zrobił z siebie kompletnego durnia, wy-
znając miłość kobiecie, której ani trochę na nim nie zależy?
Przeżył minionych dwadzieścia pięć lat, tłumiąc wszelkie emocje. Nigdy nie uczy-
nił prawdziwym domem żadnego miejsca, w którym mieszkał. Ubierał się konser-
watywnie i nijako i jez
dził równie nijakimi samochodami. Wybierał sobie przyjaciół,
którzy niczego od niego nie wymagali, i kobiety, które wymagały jeszcze mniej.
Już dawno zrobił z siebie pozbawionego uczuć głupca!
Miał tylko nadzieję, że teraz nie powtórzy się to przy Joey.
Przyjrzała mu się podejrzliwie.
- Co powiedziałeś? %7łe zakochałeś się we mnie? - spytała z niedowierzaniem.
- Tak - potwierdził i uśmiechnął się smutno, widząc, że jest kompletnie zszokowa-
na.
- Ale... nie mogłeś się we mnie zakochać! - zaprotestowała. - Przecież uważasz
mnie za bezceremonialną. I opryskliwą. I arogancką. I...
- Owszem, rzeczywiście myślałem o tobie w ten sposób.
- Ale już tak nie myślisz?
- Nie. Teraz myślę... wiem, że cię kocham. I że chcę cię prosić, żebyś została moją
żoną.
Znów wstrzymał oddech, czekając na jej odpowiedz
.
Właśnie ta jego niepewność dała Joey nadzieję, że jednak to jej się nie śni. Przecież
chyba nawet w śnie Gideon nie wyglądałby na tak zagubionego i niepewnego siebie?
A jeżeli to nie sen, to czy naprawdę powiedział, że ją kocha i chce poślubić?
R
L
T
Ujął jej dłonie w swoje.
- Zdaję sobie sprawę, że to dla ciebie zbyt nagłe i nieoczekiwane, że uczyniłem
bardzo niewiele, by zyskać twoją sympatię. Do licha, przez ostatnich dwadzieścia pięć lat
uczyniłem bardzo niewiele, by zyskać czyjąkolwiek sympatię! - przyznał z niesmakiem. -
Ale jeżeli mi pozwolisz, jeżeli dasz mi szansę, przysięgam, że zrobię wszystko, co w mo-
jej mocy, abyś ty też mnie pokochała.
Mogła tylko wpatrywać się w niego, przeświadczona, że widocznie napięcie ostat-
nich kilku dni odebrało jej zmysły. Gideon kocha ją i pragnie poślubić? Wciąż nie potra-
fiła w to uwierzyć.
Wzięła głęboki oddech.
- Gideon, spytałeś, dlaczego ty - przypomniała mu.
- Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz - zapewnił ją pospiesznie.
Uświadomiła sobie, że ten zawsze tak bardzo pewny siebie mężczyzna teraz nadal
czuje się ogromnie niepewny jej uczuć do niego.
I wcale jej się to nie podobało!
- Odpowiedz
jest prosta - powiedziała cicho. - To prawda, że kiedy cię poznałam,
uznałam cię za aroganckiego, zamkniętego w sobie, wyniosłego, złośliwego...
- Joey, przestań! - jęknął.
- Ale pomyślałam też - kontynuowała nieugięcie - że jesteś najprzystojniejszym i
najbardziej seksownym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek w życiu widziałam. Zapra-
gnęłam, żebyśmy oboje natychmiast zerwali z siebie ubrania i rzucili się razem nago w
białą jedwabną pościel.
- Czerwoną. W moich fantazjach o nas dwojgu ta pościel była zawsze z czerwone-
go atłasu - rzekł nieśmiało.
- Ty także fantazjowałeś o nas kochających się ze sobą? - spytała zdumiona.
Przytaknął.
- Przez miniony tydzień nie robiłem prawie nic innego - wyznał. - Wyobrażałem
sobie nas we wszelkich możliwych miejscach i pozycjach, a także w kilku zapewne nie-
możliwych!
- Gideon, jestem zaszokowana.
R
L
T
Parsknęła zduszonym śmiechem. W końcu zaczynała wierzyć, że on naprawdę ją
kocha. Gideon St Claire ją kocha! [ Pobierz całość w formacie PDF ]