HiszpaĹska serenada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

być nie może!
Znajdzie sposób, żeby nim wstrząsnąć, uzmysłowić mu grożące niebezpieczeństwo, wyrwać go z
zobojętnie�nia. Nieważne, ile ją to będzie kosztować. Zbyt wiele od tego zależy.
Sięgnęła po szmatkę i lekko wycisnęła ją z wody. Zsu�nęła koc, którym był przykryty, i po raz nie
wiadomo któ�ry obmywała mu twarz i szyję, żeby obniżyć temperaturę.
- Możliwe, że wcale nie chcesz umrzeć, tylko zacho�wujesz się tak, bo masz w tym jakiś ukryty
cel. - Nie przerywając swego zajęcia, mówiła bardziej do siebie niż do niego. - Zastanawiałam się,
czy nie dostrzegłeś albo nie usłyszałeś czegoś, co pozwoliło ci rozpoznać osobę, która do ciebie
strzeliła. Może właśnie to, że wiesz, kto to był, odebrało ci chęć do życia?
Czy jej się wydawało, czy rzeczywiście poruszył powie�kami? Czyżby zwróciła jego uwagę?
Z roztargnieniem znowu przesunęła wilgotną szmatką po szyi i ramionach leżącego, nie odrywając
wzroku od jego twarzy. Nie drgnął na niej ani jeden mięsień. Pogrą�żona w niewesołych myślach, z
pionową zmarszczką na czole, kontynuowała przerwaną czynność.
Przewróciła płótno na drugą stronę i zwilżyła mu
obojczyki. Lekkimi, powolnymi pociągnięciami obmyła piersi i ramiona. Uniosła rękę Refugia i
trzymając ją za nadgarstek, przetarła dłonie i palce. Schylając się nad miską, zamoczyła płótno
jeszcze raz.
- Czego ty chcesz? - zastanawiała się na głos, ostroż�nie przecierając żebra i miejsce wokół
opatrunku. - Za�mierza~z sprowokować zabójcę? Myślisz, że ściągniesz go tutaj? Ze twoja słabość
zachęci go do ponowienia próby?
Woda ze szmatki spływała strużką po brzuchu i zbie�rając się we wgłębieniu w okolicy pępka,
moczyła pas spodni. Niewiele myśląc, wrzuciła szmatkę do miski i zaczęła je rozpinać.
Zorientowała się, co robi, dopiero gdy usłyszała, jak ze świstem zaczerpnął powietrza.
Znieruchomiała ze wzro�kiem utkwionym w obnażone miejsce. Skóra na płaskim, muskularnym
brzuchu była jaśniejsza niż na piersi, a ciemna smuga skręconych włosów nikła pod ostatnim,
zapiętym jeszcze, guzikiem.
Słyszała, jak serce dudni jej w rytmie upływających se�kund. Czym prędzej, dopóki do końca nie
straciła odwa�gi, przeniosła spojrzenie na jego twarz. Szare oczy pa�trzyły na nią z czułością i
jakby z pretensją.
Wciągnęła urywany oddech.
- Tak właśnie myślę - powiedziała, powoli wypusz�czając powietrze. - Celowo udajesz, że jesteś
osłabiony, bo chcesz, żeby ten, co cię próbował zabić, przyszedł do kajuty.
J ego ciemne zrenice rozszerzyły się, ale dalej milczał jak zaklęty.
Zwilżyła językiem drżące wargi.
- Chyba się nie mylę - wyszeptała. - Jednak nie mam pewności. Muszę znalezć sposób, by
dowiedzieć się, czy mam rację. Muszę znalezć na to sposób.
Rozdział IX
Czekała przez prawie cały następny tydzień. Obserwo�wała go, kiedy podczas dłużących się nocy
na zmianę czuwali przy nim jego ludzie. Wszyscy po kolei a to żar�tami, a to prośbami próbowali
wykrzesać z niego życie. Gdy ze zmęczenia zaczęła poruszać się jak we śnie, kiedy nabrała
pewności, że to jedyna rzecz, którą może zrobić, i że oszaleje, jeśli będzie ciągle myśleć o tym, co
zamie�rza, postanowiła działać. Straciła nadzieję, że uda jej się tego uniknąć.
Refugio przestał gorączkować następnego ranka po jej monologu. Zniada skóra na torsie stała się
lśniąca, włosy zwilgotniały, a po skroniach i po szyi spływały kropelki potu. Twarz straciła
niezdrowy czerwony kolor, nawet zdawał się patrzeć przytomniej. Przełknął kilka łyżek ro�sołu,
pozwolił się umyć i przebrać w czystą bieliznę. Jed�nak przyjmował te zabiegi z obojętnością i
nadal trakto�wał ich jak powietrze.
Pilar najbardziej męczyło uparte milczenie Refugia.
Tęskniła za jego głosem, brakowało jej jego ciętych uwag. Właśnie to, że celowo broni dostępu do
swoich myśli, doprowadzało ją do ostateczności, i dlatego posta�nowiła zdobyć się na ten krok.
Piękny, słoneczny dzień miał się ku końcowi. Ostatnie dwie doby spędzili w porcie na Wyspach
Kanaryjskich. Uzupełnili zapas owoców i wina, załadowali tureckie ko�bierce oraz wzięli na
pokład dwóch pasażerów. Odbili od brzegu z porannym odpływem. Wieczorem morze stało się
gładkie, powietrze balsamiczne, a wiatr ledwo wyczuwal�ny. Czerwone słońce rozświetlało
horyzont paletą barw: od różowej przez karminową i purpurową aż po fiolet. Ostat�nie czerwonawe
promienie, odbite od połyskliwej tafli wo�dy, wpadały przez odsłonięty iluminator, kładąc się
różo�wawym cieniem na ścianach kabiny oraz twarzy i ramio�nach Pilar, nadając jej skórze odcień
przypominający wnę�trze muszli. Jadła kolację, którą przyniesiono jej na tacy. Refugio,
nakarmiony wcześniej odrobiną cienkiej owsian�ki, obserwował ją, wsparty na poduszkach.
Migotliwe światło w kajucie nadało jego oczom ożywiony wyraz. Można by przypuścić, że patrzył
na Pilar z zachwytem.
Na tej szerokości geograficznej noc zapada gwałtow�nie. Kiedy kabinę zalał mrok, Pilar podniosła
się od sto�łu, wystawiła tacę za drzwi i zamknęła je na zasuwkę. Odwróciła się i zaczęła wyjmować
spinki podtrzymujące kok. Uwolnione pukle opadły ciemnozłotą falą na ra�miona i plecy.
Rozczesując włosy palcami, podeszła do stojącej w rogu umywalki.
Nalała wody do misy i umyła ręce. Namoczonym ka�wałkiem płótna przetarła powoli twarz i szyję,
a potem odgarnęła włosy i rozsznurowała stanik jasnozielonej je�dwabnej sukni. Przeglądając się w
lustrze z wypolerowa�nej stali, zawieszonym nad umywalką, poluzowała sznu�rówkę gorsetu na
fiszbinach, wysunęła ramiona z ręka�wów sukni, zdjęła ją i rzuciła na oparcie krzesła. Potem
przyszła kolej na krynolinę z żółtego jedwabiu, haftowa�ną ciemnozieloną nicią. Następnie zsunęła
pantofle, ściągnęła pończochy i rozwiązawszy tasiemki podtrzy�mujące halki, pozwoliła im [ Pobierz całość w formacie PDF ]