F.OSSEDOWSKI Lenin

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ne w�osy z�ote i usta, wymawiaj�ce zdania napozór oboj�tne, a zatrute zw�tpieniem, by�
mo�e, pogard�.
S�owo jego, wymówione g�osem ponurym, zimnym, sta�o si� cia�em, stosem cia� skrwa-
wionych, posiekanych, poha�bionych...
Nic go ju� teraz nie ��czy�o z przesz�oSci�.
Istnia� w przysz�oSci absolutnej, w nadbycie wielkiego organizmu, narodu, mo�e ca�ej
ludzkoSci.
W duszy mia� pustk� zimn�, zagas�e pogorzelisko, jak cz�owiek, który zrobi� ostatni wysi-
�ek w wielkiej pracy ca�ego �ycia nad t� pustyni�, gdzie nie by�o ani rozpaczy, ani nadziei,
przelatywa�a spokojna, nieznaj�ca waha� mySl.
Mkn�a jak wicher p�omienny, który doko�a rzuca� b�yski gor�ce, zapala� serca ludzi, bu-
rzy� swym pr�dem wszystko napotkane na drodze, lecz dla niego by�a to martwa bry�a, któr�
obraca�, ku� i ciska� dalej w otch�a� czasu, w pogmatwany labirynt wypadków.
Stawa� si� maszyn� pot�n�, z oboj�tnoSci� i poSpiechem wyrzucaj�c� z siebie s�owa,
mySli i czyny, jakgdyby obce, zimne. Pracowa�a sprawnie z coraz wi�kszym rozp�dem i szyb-
koSci�, wch�aniaj�c w siebie ró�ne zewn�trzne zjawiska i przetwarzaj�c je w inne potrzeb-
ne, wielkie i ma�e, mocne, jak g�azy, i kruche, niby cienkie, rozpryskuj�ce si� p�ytki szklane.
243
Innemi oczami zacz�� patrze� na ludzi.
Nie mierzy� ju� ich zwyk�� miar� wartoSci ludzkiej.
Widzia� przed sob� tylko cz�Sci wielkiej maszyny, któr� on, jak motor, nigdy nie spoczy-
waj�cy, porusza� bezustannie i gna�, po�eraj�c przestrze� i czas.
Ju� nie ogl�da� si� na to, �e ró�ni ludzie, jak Trockij, Zinowjew, Stalin i Dzier�y�ski, mio-
tali si� w systemie motoru, jak rozp�tane, rozp�dzone ko�a, nie mySla�, �e pomi�dzy nimi
mog� powsta� tarcia i rozbie�noS� ruchu. Czu�, �e on motor nadaje wszystkiemu ogólny
kierunek, jednakowo wartki p�d, wspólny bieg. Wiedzia�, �e w razie nieharmonijnego ruchu
nie zawaha si� przed odrzuceniem zawadzaj�cej cz�Sci maszyny, �e strzaska j� na setki
od�amków, zniszczy, przetopi.
Siedz�c w swoim gabinecie, zaciska� r�ce i zastanawia� si� nad tem, co ju� zrobi� i do cze-
go zmierza�.
Wtedy wyp�ywa�a przed nim oSwietlona meta, poza któr� widzia� wyraxnie nowe �ycie
ludzkoSci i jakieS nieznane s�o�ce, wschodz�ce nad ziemi� odrazu w zenicie. Cofaj�c si�
wzrokiem wstecz, oboj�tnem okiem ogarnia� zgie�k, chaos sprzecznych d��e� i idej, ruiny,
groby, stosy m�czenników zamordowanych, miljony walcz�cych, rzeki, morza czerwone od
krwi, wdycha� md�e, zgni�e powiewy, zalatuj�ce od wype�nionych trupami, ledwie przysypa-
nych ziemi� do�ów.
Zburzenie... Smier�... chaos i nic pozatem!... Dopiero zaczynam stawia� pierwsze kro-
ki... szepta� i pyta� kogoS, podnosz�c brwi:
A mo�e na tem tylko urwie si� moje �ycie? Któ� znajdzie w sobie upór i si�y, aby wy-
prowadzi� lud z chaosu i krwawej mg�y? Kto poprowadzi dalej dzie�o moje? MySl o nim zro-
dzi�a si� nie w chwili nami�tnego uniesienia, nie w wichrze gniewu, nie w porywie oburze-
nia. W m�kach pocz�a j� dusza moja i w �onie swem nosi�a pod sercem d�ugie, m�cze�skie
lata! �ywi�a j� octem i pio�unem, poi�a trosk� o ludzi, o ich pot, �zy i krew. Do snu ko�ysa�o
zawodzenie j�kliwe, szloch, nigdy nie milkn�cy i nieukojony. Naucza�y i b�ogos�awi�y na
�ycie zuchwa�e wielka m�droS� cz�owieka i wielka n�dza jego serca, niezmierzona, dumna,
si�a, tworz�ca wspania�e dzie�a i depc�ca po miljonach s�abych i ciemnych, JakiS nakaz przed-
wieczny roztworzy� oczy moje, abym ujrza� promienn� sprawiedliwoS�, pogr��ony w ohydzie
zbrodni. istota nieznana, pot�ga wszechw�adna przeci�a ni� mego �ycia i pchn�a moj� mySl,
nami�tnoSci i si�y na dzie�o zburzenia, wstrz�su, opami�tania i tworzenia nowego bytu. Kto
czu� ten nakaz? Kto s�ysza� g�os, ��daj�cy ofiary i wysi�ku na ustawienie wiech, wskazuj�-
cych drogi? Gdzie� jest ten, który prze�y� chwile ekstazy niemej i mo�e zast�pi� mnie?
Niepokój Sciska� mu serce. Zna� twórców bolszewizmu rosyjskiego swoich najbli�szych
pomocników. Byli to ludzie zuchwali, przej�ci ide�, ambitni, nie znaj�cy �adnych hamulców. [ Pobierz całość w formacie PDF ]