[ Pobierz całość w formacie PDF ]

malujący się na twarzy zjawy, pozbawił kwiaciarza słów.
Ronnie nacisnął na klamkę. Nic to nie dało. Drzwi do zakrystii pozostały zamknięte.
Z wnętrza dobiegł jakiś niewyraz
ny głos.
- Kto tam? - zapytał ojciec Rooney.
Ronnie tylko zagrzechotał klamką jak rasowy duch.
- Kto tam? - spytał znów ksiądz, nieco zniecierpliwiony.
"Wyspowiadaj mnie" - chciał rzec Ronnie. - "Wyspowiadaj mnie, bo zgrzeszyłem".
Drzwi nadal były zamknięte. Ojciec Rooney był zajęty. Robił zdjęcia do swojej prywatnej
kolekcji; fotografował swoją ulubienicę, znaną pod imieniem Natalie. Córę grzechu, jak mu kiedyś
powiedziano. Nie wierzył w to. Była zbyt ofiarna, zbyt anielska. Wokół dorodnych piersi owinęła
różaniec, jakby przed chwilą opuściła klasztor.
Szczękanie klamki ucichło w końcu. "Dobrze - pomyślał ojciec Rooney. - Kimkolwiek byli,
wrócą. To nie mogło być nic pilnego". Uśmiechnął się do dziewczyny. Odpowiedziała mu
wydęciem warg.
Ronnie dowlókł się do ołtarza i klęknął.
Trzy rzędy za nim kwiaciarz przerwał modlitwę, urażony tym bluz
nierstwem. Chłopak
zataczał się, był najwidoczniej pijany, a mężczyzny nie przerażała maska śmierci, którą przywdział.
Kwiaciarz, przeklinając dosadną greką świętokradcę, wyciągnął rękę w kierunku ducha, klęczącego
u stóp ołtarza.
Pod prześcieradłem była pustka.
Grek poczuł, że płótno drży mu w ręku. Wypuścił je z jękiem. Wycofał się w głąb nawy,
żegnając się raz za razem jak sklerotyczna wdowa. Kiedy od drzwi kościoła dzieliło go już tylko
kilka jardów, nie wytrzymał i puścił się biegiem.
Całun leżał tam, gdzie rzucił go kwiaciarz. Ronnie, zmięty i pełen fałd - brudny gałgan u
stóp wspaniałego ołtarza - podniósł wzrok. Ołtarz nawet w wątłym świetle świec emanował
jasnością. Urzeczony jego pięknem, Ronnie czuł ulgę, że zostawia ten brudny Z
wiat. Bez spowiedzi,
ale nie lękając się sądu, duch jego odszedł.
Jakąś godzinę póz
niej ojciec Rooney otworzył drzwi zakrystii, wyprowadził z kościoła
cnotliwą Natalie i zamknął główną bramę. Wracając zajrzał do konfesjonału, by sprawdzić, czy nie
schowały się tam jakieś dzieciaki. Pusto, cały kościół był pusty. Niewielu pamiętało o świętej Marii
Magdalenie.
Kiedy pogwizdując szedł już do zakrystii, zauważył całun Ronnie'ego Glassa. Brudną,
zapomnianą przez kogoś szmatę, leżącą na stopniach ołtarza. "Idealna" - pomyślał, podnosząc ją.
Na posadzce zakrystii zostały niedyskretne plamy. Będzie miał czym je wytrzeć.
Powąchał płótno, uwielbiał zapachy. Nosiło w sobie ich tysiące. Eter, pot, psy, wnętrzności,
krew, lizol, puste pokoje, złamane serca, kwiaty i niepowodzenia. "Fascynujące. Oto dreszczyk
typowy dla parafii w Soho - pomyślał. - Codziennie coś nowego. Tajemnice na każdym progu i na
stopniach ołtarza. Zbrodnie tak liczne, że spłukanie ich wymagałoby oceanu wody święconej. Na
każdym rogu rozpusta na sprzedaż. Trzeba tylko wiedzieć, gdzie jej szukać."
Wsadził całun pod pachę.
- Założę się, że miałbyś wiele do opowiedzenia - rzekł, gasząc świece palcami, tak
rozpalonymi, że nie czuły żaru płomieni.
KOZA
Y OFIARNE
(SCAPE-GOATS)
Wyspa, na którą wyniósł nas przypływ, była właściwie martwą górą kamieni. Nazwanie tej
garbatej sterty łajna wyspą byłoby pochlebstwem. Wyspy to morskie oazy, zielone i płodne. Ta tutaj
skazana była na zapomnienie; nie pływały wokół niej foki, nie unosiły się nad nią ptaki. Nie mam
pojęcia, dlaczego istnieją takie miejsca - chyba tylko po to, by można było rzec: "Widziałam jądro
nicości i przeżyłam".
- Nie ma jej na żadnej mapie - powiedział Ray, pochylony nad mapą Hebrydów, zaznaczając
paznokciem miejsce, gdzie według jego obliczeń utknęliśmy. Tak jak powiedział, na mapie była
tylko pusta przestrzeń, bladoniebieskie morze; nawet najmniejsza kropka nie sygnalizowała
istnienia tej skały. Nie tylko foki i ptaki ignorowały to miejsce, kartografowie również. Koło palca
Raya widoczne były jedynie strzałki, oznaczające prądy, które powinny były wynieść nas na północ:
czerwone strzałki na papierowym oceanie.
Jonathan, gdy tylko odkrył, że wyspy nie naniesiono na żadną z map, rozchmurzył się, z
miejsca poczuł się uniewinniony. To, że tu wylądowaliśmy, nie było już jego winą; zawinili
kartografowie. Nie mógł przecież przyjąć na siebie odpowiedzialności za fakt, że utknęliśmy w
miejscu, którego nawet nie zaznaczono. Skruchę, która malowała się na jego twarzy od samego [ Pobierz całość w formacie PDF ]