[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pełną oprawnych w skórę podręczników.
 A co z tymi bardziej, hm, inwazyjnymi technikami, których dotychczas
używałeś?  zapytał Barak, rozmyślając o pełnych cięć skalpelem czasach  Eks-
humatora .
 Co ty sobie myślisz? %7łe żyjemy w średniowieczu? To nowoczesna metoda,
obywa się bez noży, śluzu i naczyń pełnych lepkiego obrzydlistwa. Mam to za
sobą. Królikomancja jest równie precyzyjna, a i sprzątania po niej o wiele mniej.
 Precyzyjna?  wykrztusił drwiąco Barak.
111
 W porównaniu z innymi technikami wróżbiarskimi  oczywiście. A tak
w ogóle, co tu robisz?  zapytał nadąsany Pat.
Barak z trudem pohamował uśmieszek wyższości cisnący mu się na usta w ob-
liczu tak wyraz
nej zmiany nastroju Pata. Nie musiał znać się na Pat O Logii, żeby
wiedzieć, że trafił w czuły punkt.
 Przysłał mnie Tojad.
 Nie mów, sam zgadnę. Chce wyników na trzy tygodnie temu, prawda?
Zawsze tak samo niecierpliwy!
 Nie, chce kowala. Dostał czapę.
 Ha! Kto to zrobił. . . ? Albo daj mi zgadnąć!  Ożywiony nieco Pat rzucił
kilkoma kolorowymi kośćmi, zamknął oczy i gestem ręki poprosił o ciszę.
 Stan Kowalski. O świcie zetniemy mu głowę. . .  powiedział Barak, któ-
ry zdecydowanie nie miał ochoty na zabawę w zgadywanki. Zwłaszcza że jego
przeciwnikiem miałby być ktoś o niezachwianej wierze w profetyczne zdolności
królików.
 Serio? Cholera! Dałbym głowę, że to Ross Prouvatsch. Niezły z niego drań.
 Gdzie tam! To nie mógłby być on.  Barak szybko tracił cierpliwość. 
Ross zajmuje się tylko dziewczętami.
 No tak, palnąłem głupstwo. Mówisz, że to Kowalski? Skądś znam to na-
zwisko. . .  Pat się zadumał.  Samobójstwo?  zapytał z niedowierzaniem.
 O nie, żartujesz sobie ze mnie!
 Idiota!  warknął Barak, potrząsając głową.  Ma być gotowy do odebra-
nia za dwie godziny. To rozkaz Tojada!  Tupnął nogą, odwrócił się i wyszedł,
z westchnieniem ulgi zamykając za sobą drzwi. Z wnętrza laboratorium dobiegł
go piskliwy głos:
 Chodz
, króliczku! No, śliczne puchate maleństwo! Czas na małą trzewio-
mancję. No chodz
, jestem pewien, że dowiem się czegoś ciekawego z twoich
wnętrzności.
Barak uciekł.
* * *
Chichocząc maniakalnie jak jakiś zwariowany upiór po zażyciu nowomod-
nych halucynogenów, Flagit zatrzymał się z piskiem pazurów w ślepym zauł-
ku. Jego głowa lśniła od parującego potu i złotych nitek niewielkiej piuski. Dła-
wiąc się złowieszczo, postawił długą na sześć stóp klatkę na kamiennej podłodze
i zawodząc wysokim głosem, sięgnął do jej środka, wyciągając trzystopowego,
upstrzonego pazurami czarnego owada. Ginący w pomroce dziejów przodkowie
112
tych robali byli calowej długości, całkiem biali i żywili się wyłącznie serem, ale
pokolenia reprodukcji nad brzegami Flegetonu, w naturalnym środowisku piekiel-
nego zła, zamieniły je w zewnętrznoszkieletowe, żywiące się granitem skałotocze.
Tylko kilka sekund zajęło Flagitowi opanowanie nieskomplikowanej umysło-
wości owada i narzucenie mu własnej woli. Niezliczone godziny opętywania mu-
szek owocowych w połączeniu z mocami siatkowego czepka sprawiły, że była to
przysłowiowa grahamka z margaryną.
Uśmiechając się szyderczo, puścił skałotocza na podłogę i patrzył, jak by-
dlak rozprostowuje osiem dziesięciocalowych pazurów, strzela knykciami tuzina
szczypców, rozgrzewa i tak już zaślinione szczęki, po czym wskakuje na sufit
korytarza. Nie minęła sekunda, jak owad zniknął w zamieci skalnych odłamków,
przewiercając się przez litą skałę i zostawiając za sobą postrzępioną dziurę pro-
wadzącą pionowo do góry.
Flagit wyszczerzył się w uśmiechu, zamachał szponami i ruszył za skałoto-
czem.
Tysiąc stóp nad nim, na niewielkim skwerku położonym w dolnych partiach
Cranachanu mały tłumek gapiów zebrał się, by podziwiać płomienie ulatujące
przez poszarpaną dziurę w ciemnym łupkowym dachu kuz
ni i kontrastujące uro-
czo z nocnymi ciemnościami.
 Rozejść się! Nie ma na co patrzeć!  warknął olbrzymi Czarny Strażnik
zza niebieskoczarnej barierki.
 Ależ jest!  odpowiedziała mu z tłumu mała dziewczynka.  Są wielkie
płomienie, jesteś ty i te wszystkie barierki. To strasznie podniecające!
 Niech będzie. Ale poza tym nie ma tu nic do oglądania, więc zmywajcie
się!
 Nie, chcę zobaczyć zwłoki. . .
W głębi karmazynowych płomieni buchających z pieca coś się poruszyło.
Rozmyślnie wywindowało się na pazurach z głębokości tysiąca stóp, wydając się
na pastwę płomieni mile łechtających je po łuskowatej skórze i z drżeniem serca
myśląc o nadchodzącym grzechu.
Niezauważona ani przez kłótliwą dziewczynkę, ani przez stojącego na ze-
wnątrz strażnika naszpikowana dziewięciocalowymi pazurami dłoń chwyciła się
skraju pieca i wyciągnęła przez płomienie zakrzywione rogi, szerokie nozdrza
i piekielne oczy o wąskich z
renicach. O brzeg pieca uderzyły rozszczepione ko-
pyta i chwilę póz
niej Flagit stał już na środku kuz
ni w całej swej okazałości.
Rozejrzał się wokół, wytrzeszczając oczy, lekko tylko drżąc pod wpływem zimna
przenikającego kopyta. Szybko przywołał obraz widziany oczami Dżi-hada, sta-
rając się stwierdzić, gdzie dokładnie powinno wisieć ciało. . . ciało jego kolejnego
rekruta. Niecierpliwie przebierając pazurami, przeszedł wokół pieca do tego miej-
sca. Tu, za tym wielkim słupem czeka na niego, dyndając żałośnie. . . nic! Flagit
wziął głęboki oddech i zakaszlał, czując, jak boleśnie zimne powietrze wypełnia
113
mu płuca.
Przetarł oczy, zamrugał i spojrzał jeszcze raz. Prawda była bolesna. . . Stan
Kowalski zniknął!
Zdumiony demon stał w bezruchu na środku kuz
ni. Dziewięć stóp osłupiałego
zła.
Do środka przeniknęły dwa głosy, jeden głęboki i stanowczy, drugi cienki
i proszący.
 Małe dziewczynki nie powinny interesować się morderstwami  nalegał
strażnik.  To nienaturalne. Idz
do domu i pobaw się lalkami czy coś w tym stylu.
 Seksista!  pisnęła dziewczynka.  Założę się, że chłopaka byś wpuścił!
 Tak, chłopcy to co innego. Oni nie są obrzydliwi, lubią robale, pająki i takie
tam.
 Ja też lubię robale, sam popatrz!
 Fee! Skąd to wzięłaś?
 Z kieszeni. Mam też larwy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]