[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zabiliby was. Prawo jest po jego stronie, to pewne - dodała z chichotem.
Nie rozumiał, co w tym zabawnego.
- Powinienem mu podziękować. Jest tu jeszcze?
- Tyle, \
e cię tu przywiózł i zaraz odjechał. Wczoraj zajrzał tu znowu, w drodze do
Pritchard. Emily zabrała się razem z nim.
- Pozwoliliście jej odjechać z obcym?
- Dla nas on ju\
nie obcy. John miał z nim długą rozmowę. Chciał odwiez
ć Emily, ale
nie widziało mu się zostawiać mnie samą. W górach siedzą bandyci. Pamiętasz, John
opowiadał ci o nich? Rabusie i mordercy. Zabili kobietę i jej córeczkę.
Travis zamknął oczy.
- Ten człowiek to Daniel Ryan, tak?
- Tak.
Przypomniał sobie wszystko... zimne, przenikliwe spojrzenie niebieskich oczu... złoty,
błyszczący kompas...
- On miał kompas mojego brata.
- A jak\
e. Emily prosiła, \
eby dał go jej, ale nie chciał. Pokazał tylko, jak otwierać
wieczko i jak patrzeć na tarczę. Powiedział, \
e musi zwrócić go właścicielce, to Emily nie
nalegała. Co się tak na mnie patrzysz? Ten człowiek uratował wam \
ycie, rozprawił się z
O'Toole'ami a\
miło. Wiesz, co by się stało, gdyby nie on?
Na myśl o niebezpieczeństwie gro\
ącym jeszcze niedawno Emily ogarnęło go
przera\
enie. I furia. Gdyby tylko powiedziała mu wcześniej, co sobie zaplanowała, nigdy nie
zawiózłby jej w góry i nie wpadłaby w ręce niegodziwców.
- Bóg nie dał tej kobiecie za grosz rozumu.
- To zadbaj, \
eby go nabrała.
Puścił mimo uszu tę uwagę.
- Do diaska, nie będę się przecie\
strzelał z Ryanem.
Millie stała ju\
drzwiach.
- Pewnie, \
e nie mo\
esz go zabić. Mo\
e ci ul\
y, kiedy usłyszysz, \
e Emily do niego
strzelała. Myślała, \
e to jeden z O'Toole'ów. Ryan mówił, \
e go zadziwiła.
- Mnie ani trochę. Ona strzela do ka\
dego napotkanego mę\
czyzny - oznajmił z pewną
przesadą.
Millie głośno westchnęła.
- Uparty z ciebie człowiek, Travisie Clayborne. Pojedziesz do Pritchard, czy nie?
Nie lubił być ponaglany.
- Jestem golusieńki i zamierzam wstać, \
eby zamknąć drzwi.
Millie z głośnym krzykiem zniknęła w korytarzu, a on zatrzasnął za nią drzwi.
W kwaśnym nastroju umył się i ubrał. Zaciął się przy goleniu, bo nie zwracał uwagi,
co robi, zajęty myślami o Emily.
Do kuchni zszedł z gotowym planem w głowie. Pojedzie do Pritchard, powie tej
niewdzięcznej kobiecie, co czuje. Zmusi ją, by po\
egnała się jak nale\
y.
O niczym więcej nie pozwolił sobie myśleć.
10
Całe miasteczko o nich mówiło. Ludzie zaczęli się zbierać wczesnym popołudniem;
po godzinie hotel był wypełniony po brzegi, zgromadzeni tłoczyli się na chodniku,
zablokowali całą ulicę, ruch zamarł, kupcy wcześniej zamknęli sklepy. Wszyscy zapomnieli o
swoich codziennych zajęciach. Nikt nie chciał przepuścić tej jedynej w swoim rodzaju okazji.
Zegar w recepcji zaczął wybijać godzinę. Punkt szósta, w sobotni wieczór do hotelu
wkroczył wystrojony jak na bal Jednooki Jack.
Z ręki do ręki zaczęły wędrować pieniądze. Od kilku dni robiono w mieście zakłady, i
ci, którzy twierdzili, \
e Jack się nie pojawi, przegrali.
Olsen, właściciel hotelu, od hazardu stronił, ale zarobił krocie, sprzedając bilety
wstępu do sali restauracyjnej. Zamówił wymyślne zaproszenia i ka\
dy, kto chciał zjeść
kolację w towarzystwie Emily i Jacka, musiał słono zapłacić za ten przywilej. Na wypadek,
gdyby panna Finnegan nie dotrzymała słowa - a która kobieta przy zdrowych zmysłach
dotrzymałaby? - Olsen umieścił na kontuarze recepcji kartkę, \
e nie zwraca pieniędzy.
Nie miał najmniejszych wyrzutów sumienia, \
e oskubał swoich przyjaciół i
znajomych. W końcu nastąpiło historyczne wydarzenie: Jack wziął kąpiel.
Ludziska i o to się zakładali. Gdy o piątej po południu wśród tłumu rozeszła się
wiadomość, \
e Jack Hanrahan właśnie wszedł do łaz
ni, przegrani psioczyli pod nosem.
Widok dzikusa, wysztafirowanego i pachnącego, zatykał dech w piersiach i wart był
ka\
dego wydanego grosza. Bo te\
pięknie Jack wyglądał w nakrochmalonej koszuli,
sztuczkowych na kant zaprasowanych spodniach, pod jasnobłękitnym krawatem bez jednej
plamki. Lśniły trzewiki, błyszczały pociągnięte brylantyną włosy. Czarny surdut przerzucił
przez ramię, jak czyni ka\
dy wytworny d\
entelmen w upalny dzień.
Na widok odmienionego Jacka, z przepaską na oku, tłum zaczął wiwatować, ale jedno
spojrzenie Jednookiego wystarczyło, by ukrócić brewerie. Oj, potrafił on trzymać fason. Miał
te\
w sobie nerw godny człowieka z Montany. Zdenerwowany Olsen czekał za kontuarem,
Jack tymczasem torował sobie swobodnie drogę pośród tłumu. Wcześniej dotarłby do
właściciela hotelu, ale dwa razy musiał się zatrzymać, by usadzić w miejscu śmiałków, którzy
zbyt się doń zbli\
yli. Ludzie, ściśnięci tak, \
e ledwie mogli oddychać, a co dopiero poruszać
się, w cudowny sposób rozstępowali się przed nim niczym Morze Czerwone przed
Moj\
eszem. Nikt nie śmiał go dotknąć, \
eby go nie rozwścieczyć i nie narazić się na Bóg wie
jakie skutki.
Olsen trząsł się jak galareta. Wolał nie widzieć co się stanie, kiedy Jack odkryje, \
e
panna Finnegan się rozmyśliła - gdyby rzeczywiście się rozmyśliła. Czmychnąć na górę, tam
się ukryć i nie wracać na dół. Myśląc tylko o tym, jak uratować własną skórę, mruknął do
Jacka, \
e idzie po pannę Finnegan i ju\
miał zniknąć, gdy zobaczył ją na schodach. [ Pobierz całość w formacie PDF ]