[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nie tak z
le zrozumianym, szczerze mówiąc, na barbarzyńców. Milczeliśmy więc wszyscy, bo
widać, że takiego pomiędzy nami nie było. Jednak łechtany do żywego europejską szczebio-
tliwością, a przy tym i użyteczną europejską chęcią nauczania się, byłbym pewnie rozmawiał
z towarzyszami podróży, gdybym się był nie s z a n o w a ł; na Wschodzie bowiem
s z a n o w a ć s i ę  jest to nie marnować słów, kiedy się nie ma nic pożytecznego dla dru-
gich do powiedzenia. Nie na każdym miejscu zachowują wprawdzie ten obyczaj, lecz w pu-
blicznych takowy jest ściśle postrzeganym; zresztą, jak wszystkie dzieci, mają oni przy tej
pozornej powadze wielki pochop do śmieszków z lada czego (ich kobiety szczególnie): i tak
Europejczyk prędko mówiący i chodzący, i żwawo obracający się jest tak dla nich śmiesz-
nym, że gdyby nie obawa  jeśli potrafi swoim obejściem i postawą wzbudzić takową  po-
rwaliby go na ręce i bawiliby się nim jak piłką studenci. Chcący niechcący, trzeba się więc
szanować i nie poufalić się z nimi (z Turkami n.b.), boby wnet tego nadużyli.
Moi towarzysze byli, o ile sądzić mogłem z ubioru, wieśniakami kupczącymi zbożem, a
może też i mieszczaninami jakiego egipskiego lub syryjskiego miasteczka; kilku z nich róż-
niło się od drugich długim i czarnym strojem (egipski25 zaś z niebieskiego płótna) i podobne-
goż koloru turbanami. Na noc wdziewali płaszcze w czarne i białe pasy, podobne do śmiertel-
nych koszul żydowskich. Wnosiłem z tego, że musieli być mieszkańcami kraju, do któregom
24
Wschodni znak niezadowolenia (p. a.).
25
Metamprykora (p. a.).
87
dążył. Wszyscy byli bezbronni, ja tylko jeden miałem broń palną i sieczną przy podróżnym
arabskim stroju. Jedyny to też mój środek ratunku w razie rozbicia się lub tonięcia  gdyż
obcy przybysz w podobnej chwili tylko z pistoletem w ręku mógłby się dostać lub pozostać w
czółenku, w którym dziesięć na dwadzieścia sześć osób wyratować by się mogło. Ludzie
wschodni nie są jeszcze ludzcy, a choć mają czystsze uczucie przywiązania do rodziny... i
nieco przywiązania dla osób do mahometańskiej kasty należących, nie znają jednak współ-
czucia dla ludzkości, w czym także do dzieci podobni. Jednak mówię tu tylko o Turkach,
Grekach i Persach, a przyznać trzeba, że pod tym względem wielu się już i na Zachodzie sto-
czyło. Co do tych pierwszych, nie dziw, że nie znają dokładnie tego współczucia, bo zaledwo
wcieliły się w nich dotąd niektóre z zasad rozlanych niegdyś na Wschodzie przez Platona  a
Platon współczucia dopiero dla zwierząt nauczał. Ten traf dość dziwny, kojarzący jednego
wędrowca od stron, gdzie przyświecają borealne zorze, a na głowach ludzkich złoty włos po-
wiewa, z wieloma wędrowcami, których wypiastował gorący piasek i skwarne słońce innego
bieguna, przywiódł mi na myśl Europę, wolny od wpływu której mogłem się już i na nią samą
bezstronnie zapatrywać; i przypomnienie miejscowe zaleciało mnie także z wiatrem od brze-
gu, a obok Europy stanęło drugie widmo. Owa Maria Egipcjanka, wielka wszetecznica, wy-
pływająca przed laty z wieńcem na skroniach... z fałszywym rumieńcem na licach  i płynąca
z nieokrzesanym żołdactwem z Damietty do Palestyny, gdzie katarakta czystych i pięknych
niegdyś oczów roztajała łez potokiem pod promieniami wielkiej myśli... i ustąpiła przed
światłem prawdy.
Gdym tak dumał i widział niestworzone rzeczy, słońce utopiło się w morzu, a brzask czer-
woniany na niebie był dla nas niemiłym zwiastunem burzliwej nocy. Podniosłem się z mego
legowiska i postąpiłem kilka kroków naprzód, chcąc zaczerpnąć nieco wody z wielkiego
dzbana i odwilżyć przed nocą spiekłe usta moje. Wokoło dzbana siedziało kilku podróżnych z
wybladłymi twarzami, widać, że jeszcze niezwyczajnych do trudów morskiej podróży i do
ruchu czółna na falach. Gdym wracał na miejsce, spostrzegłem z zadziwieniem moje czółen-
ko do połowy zajęte przez jakiegoś draba, któren się w nie bez biletu wkwaterował.
 Tego tylko brakło  pomyślałem sobie, a że się to dotąd jeszcze nie wydarzyło, zmarsz- [ Pobierz całość w formacie PDF ]