[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ceny. Poszukam nowego rynku zbytu...
- Przecież współpracujemy z przyjaciółmi, ludz
mi, których
znamy od lat - tłumaczył córce pan Dorelli.
- Jeden z nich oszukiwał nas od dawna - przypomniała mu. To
właśnie ona odkryła i ujawniła ten fakt.
Pan Dorelli położył rękę na piersi. Miał zmienioną twarz.
Zaniepokojona tym Dina pomyślała, że ojciec z
le się poczuł.
Po chwili doszła do wniosku, że dramatyczne gesty są częścią
gry. Zwątpiła już w to, czy on kiedykolwiek uznają za dorosłą
osobę. Miała już dosyć takiego traktowania.
- Składam rezygnację - oświadczyła.
- Co? - spytał zaskoczony Joseph. Geoffrey uśmiechnął się
Å‚agodnie.
Pan Dorelli wyprostował się w fotelu i rzucił córce
piorunujÄ…ce spojrzenie.
- Nie potrzebujesz mnie tutaj. PrzeprowadzÄ™ siÄ™ do Denver i
założę własne biuro rachunkowe - oświadczyła.
Gdy padły te słowa, w pokoju zaległa martwa cisza. Dina
spodziewała się wybuchu furii, krzyków lub słów nagany.
RS
65
Jednak ojciec z kamiennym wyrazem twarzy powiedział
spokojnym głosem:
- Nigdzie nie wyjedziesz.
- Ale ja muszę! - broniła się. Uświadomiła sobie, że to jest
jedyna droga do samodzielności.
- Jeśli opuścisz ten dom, to cię wydziedziczę - oznajmił pan
Dorelli.
Oświadczenie ojca było dla niej szokiem.
- Dino, usiÄ…dz
i przedyskutujmy to. Ach, ten włoski
temperament! - powiedział Geoffrey z uśmiechem na twarzy i
pokręcił głową.
- Nie potrzebuję kolejnego kazania, braciszku - odparła.
- Jeśli ona wyjedzie, to ja także - oznajmiła Nonna, do tej pory
nie zabierając głosu, i wstała z fotela.
Dina uśmiechnęła się smutno do babci.
- Nie wiem jeszcze, dokąd pojadę. Będę musiała znalez
ć
jakieÅ› mieszkanie.
- W porządku - powiedziała Nonna, po czym wyszła do holu.
Z dużej szafy wyjęła wełniane palto i czarny kapelusz. - Jestem
gotowa do drogi - poinformowała wnuczkę.
Dziewczyna westchnęła. Wiedziała, że babcia nigdy nie
będzie szczęśliwa, żyjąc z dala od tych stron. Tu spędziła
większość swego życia. Bez rodziny i gór zwiędnie jak winorośl
bez korzeni.
- Nie mam dość pieniędzy dla dwóch osób - wyjaśniła cicho. -
Nawet nie wiem, czy dla mnie samej wystarczy. Nie mówiąc już
o środkach na założenie własnej firmy - dodała.
Wstała, jeszcze raz spojrzała na ojca i w obawie, że może się
rozpłakać, szybko opuściła pokój.
Dina w godzinę spakowała bagaże i wypełniła nimi samochód
aż po sam dach.
Ojciec tymczasem dokądś wyjechał, więc nie mogła się z nim
pożegnać. W domu byli tylko jej dwaj starsi bracia.
- Nie pozwolę ci na to - powiedział Joseph.
RS
66
- Nie możesz mnie powstrzymać. Mam prawie dwadzieścia
pięć lat - przypomniała mu Dina. - Czy zastanawiałeś się kiedyś,
dlaczego tkwimy tu odizolowani od świata, jakbyśmy się bali
stawić mu czoło? Ty i Lukę przebywacie stale w domu, a Geoff
na plebanii, zaledwie trzy kilometry stąd. Już od dawna nie
jesteśmy dziećmi. Pora wyruszyć w świat.
- Postępujesz nierozważnie... - zaczął Geoffrey.
- Proszę cię, nie praw mi kazań - przerwała bratu i chwyciła
za klamkę frontowych drzwi. Znieruchomiała na widok babci,
niosącej duży kosz pełen żywności.
- Przygotowałam ci to na drogę - powiedziała Nonna i
wręczyła wnuczce kosz. Następnie ujęła w dłonie jej twarz.
- BÄ…dz
dzielna, kochanie, i idz
za głosem serca - dodała,
uśmiechając się.
Wzruszona Dina kiwnęła głową.
- Babciu, pożegnaj ode mnie Nicka i Luciena, Czekaj na mój
telefon - poprosiła drżącym głosem. - Do widzenia -powiedziała
cicho do braci, patrzÄ…cych na niÄ… z dezaprobatÄ….
Wsiadła do samochodu i ruszyła w drogę. Uświadomiła sobie,
że od tej chwili będzie niezależna. Jechała w kierunku Denver.
RS
67
ROZDZIAA
SZÓSTY
Dina przyjrzała się dokładnie mieszkaniu, które zamierzała
wynająć. Znajdowało się w ładnej dzielnicy, zamieszkanej
przeważnie przez starszych ludzi.
- Podoba mi się - powiedziała do właścicielki.
Kobieta uśmiechnęła się promiennie, a jej mąż jakoś dziwnie
mrugnął. Ponieważ robił to od chwili, gdy Dina weszła,
dziewczyna stwierdziła, że to tik.
Potem omówili zasady wynajmu. Dina wpłaciła kaucję i
uregulowała czekiem należność za pierwszy miesiąc. To
nadwerężyło trochę jej konto bankowe, ale nie było jeszcze
powodu do zmartwienia. Zdążyła zaoszczędzić sporą sumę,
pracując jako księgowa u ojca.
Po podpisaniu umowy wróciła do samochodu po swoje
bagaże. Zajęła się rozpakowywaniem walizek i kartonów. Teraz
miała już dach nad głową, więc poczuła się pewniej i
bezpieczniej.
Zanim zapadł zmrok, rozłożyła swoje rzeczy w trzech
pokojach. Stały w nich ciemnowiśniowe meble, które wyglądały
na dość stare. Z
ciany salonu pomalowano na biało. Kuchnia była
bardzo mała, ale dobrze wyposażona, W sypialni Dinie
spodobała się wesoła tapeta w drobne kwiatki. A
azienka była
Å‚adna i nowoczesna.
O dziesiątej Dina wzięła prysznic i umyła włosy. Zanim
poszła spać, spojrzała przez okno na odległe góry oświetlone
blaskiem księżyca. Nigdy nie myślała, że to miasto może jej się
wydawać takie obce.
- Uważam, że twój klient powinien rozpatrzyć tę sprawę na
nowo - poradził kuzynowi Sloan. - Wartość netto
zabezpieczenia firmy nie jest taka, jakÄ… oni podawali. Nasz
księgowy... - Przerwał na chwilę, ponieważ tumult dochodzący
z sąsiedniego pomieszczenia zakłócał obrady w sali
konferencyjnej.
RS
68
Adwokat słyszał wyraz
nie głos swojej sekretarki:
- Panowie nie mogą tam wejść. Pana Carradine'a nie ma w
gabinecie...
- A gdzie jest? - dobiegł rozgniewany męski głos.
- W sali konferencyjnej... Proszę poczekać. Panowie nie
mogÄ…... ProszÄ™ o nazwiska, a ja zapytam...
Nagle drzwi otworzyły się z hukiem i czterech braci Dorelli
wtargnęło do Z
rodka.
- Przepraszam, wrócimy do tego póz
niej - zwrócił się Sloan
do kuzyna. - Tędy proszę - powiedział do przybyłych.
Prawie siłą wepchnął ich do drugiej sali i zamknął drzwi.
- O co chodzi? - spytał groz
nie.
- Dina odeszła...
- Co jej takiego zrobiliście, że...
- Przyjechała do ciebie?
- Odrzuciła Tony'ego...
Z urywanych zdań Sloan zrozumiał, że Dina nie zgodziła się
na zaręczyny i opuściła dom rodzinny.
- Uspokójcie się! - krzyknął, po czym poprosił Josepha, aby
wyjaśnił, co zaszło.
Joseph opowiedział w skrócie wydarzenia sprzed dwóch
tygodni. Na koniec spytał ponownie:
- Czy ona jest u ciebie?
- Skądże! Nie mieliście od mej żadnej wiadomości?
- Nie - odpowiedział Nick. - Nawet nie zadzwoniła do Nonny.
Zapadła cisza, która dodatkowo spotęgowała nieprzyjemną
atmosferÄ™.
Dziwne wiadomości zaskoczyły Sloana. Wiedział, że Dina
jest bardzo zżyta z babcią. Fakt, że do tej pory nie
skontaktowała się z Nonną, był niepokojący. Mogło spotkać ją
coś złego.
- Myśleliśmy, że może wiesz, gdzie ona jest - wyjaśnił
Geoffrey, patrzÄ…c podejrzliwie na Sloana.
RS
69
On zaś nic nie odpowiedział. Przyglądał się po kolei każdemu
z czterech mężczyzn. Poza Josephem i duchownym byli tu także
Lucien, zwany Lukiem, i najbliższy Dinie Nick.
Sloan chwycił najmłodszego z braci za ramiona.
- Tobie też nie powiedziała, dokąd jedzie? - zapytał. Nick
pokręcił głową.
- Mówiła, że wyjeżdża do Denver i zamierza założyć własną
firmę. Pokłóciła się z tatą o zakup nowych komputerów. On nie
chciał o tym słyszeć.
Sloan poczuł się współwinny kłótni w rodzinie Dorellich.
Sam namawiał Dinę, żeby wykazała większą asertywność w
stosunku do ojca i wprowadziła zmiany w biurze. A może ten
konflikt był nieunikniony? zastanawiał się. Pan Dorelli był zbyt
apodyktyczny. Wszyscy musieli go słuchać. Tak właśnie było
do czasu, aż córka sprzeciwiła się jego woli.
- Myśleliśmy, że Dina pojedzie do ciebie - dokończył Nick.
- Nie przyjechała do mnie. Gdzie ona może być? Wynajmę
prywatnego detektywa, byłego policjanta. Jest świetny [ Pobierz całość w formacie PDF ]