[ Pobierz całość w formacie PDF ]

( bojownicy Chrystusa lub  Chrystusowcy ). Władze nie mogły sobie po prostu wyobrazić
tego, że zwykli prości chłopi porwą się do otwartego buntu w obronie Kościoła, przeciwko
uzbrojonym po zęby wojskom rządowym. Dla wiejskich powstańców walczących w obronie
wiary sprawa była prosta. Chłop wiedział tylko jedną rzecz: przybyli żołnierze, zamknęli
kościół, aresztowali księdza, zastrzelili tych, którzy protestowali. Potem powiesili księdza,
podpalili kościół i zgwałcili kobiety w buntującej się wsi. Znieważeni wieśniacy, którzy
kochali swoją wieś, swój kościół i swojego proboszcza, zupełnie naturalnie porwali się do
buntu. Wśród chłopów powszechnie dominowały odczucia: Rząd chce, abyśmy żyli jak
zwierzęta, bez religii i bez Boga, ale oni nigdy się tego nie doczekają od nas. My bowiem
22
wykorzystamy każdą chwilę czasu, która jest nam dana, aby głośno krzyczeć: Niech żyje
Chrystus Król! Niech żyje Dziewica z Guadelupy! Precz z rządem!
Księży zmuszano pod groz
bą najsurowszych sankcji, z karą śmierci włącznie, do opuszczania
parafii wiejskich i osiedlania się w miastach. Coraz liczniejsze egzekucje opornych księży,
którzy nie chcieli opuścić swych wiejskich parafian, skłoniły nawet część biskupów do
polecenia duchownym, by opuścili swe parafie i udali się do miast. Przeważająca część księży
tak uczyniła. Na wsiach pozostała tylko niewielka część księży; grupa księży schizmatyckich
popieranych przez władze i około 100 odważnych duchownych, którzy za nic nie chcieli
opuścić swych wiejskich parafian, nawet pod groz
bą śmierci. Wielu z nich zapłaciło za to
życiem.
Antyreligijny terror w Meksyku stopniowo zaczął wywoływać coraz ostrzejsze protesty poza
granicami kraju. Walkę z Kościołem w Meksyku potępił papież Pius XI.
W krwawych walkach wojny domowej lat 1926-1929 (tzw. Cristiadzie) poległo około 100
tys. osób: 40 tys. powstańców Cristeros i 60 tys. żołnierzy wojsk rządowych (w tym 12
generałów, 70 pułkowników i 1800 niższych oficerów). Walki wojny domowej spowodowały
exodus ponad 500 tys. uchodz
ców na emigrację do Stanów Zjednoczonych i bardzo znaczące
zniszczenia w licznych prowincjach Meksyku. Takie były koszty skrajnego, antyreligijnego
fanatyzmu masońskich władz Meksyku na czele z prezydentem Callesem.
XX-wieczny Meksyk jest wspaniałym przykładem obronienia religii tylko dzięki wierności
wierze, odwadze i bezgranicznemu poświęceniu prostego ludu. Zdominowane przez
masonerię meksykańskie elity: rząd, wojsko, administracja, wielka część inteligencji pragnęły
wykorzenić wiarę, zepchnąć Kościół do katakumb; poddały księży najokrutniejszym
prześladowaniom. A jednak meksykański katolicyzm przetrwał najtrudniejsze wyzwania i
wyszedł zwycięsko z najcięższych opresji dzięki postawie setek tysięcy prostych wieśniaków.
Jeszcze gwałtowniejszy przebieg miała masońsko-komunistyczna rewolucja w Hiszpanii w
latach 1936-1939. W latach 20. XX w. do Hiszpanii zostali przerzuceni z Rosji agitatorzy
komunistyczni, popierani przez miejscową masonerię. Już w 1931 r. ich działalność miała
wyraz
ny charakter antykatolicki. Zniszczono i spalono ponad 100 klasztorów i innych
obiektów kościelnych, w tym klasztor karmelitanek wraz z biblioteką, zawierającą rękopisy
świętej Teresy. W roku 1936 masoneria komunistyczna przejęła władzę, a pierwszy atak
rewolucji skierował się przeciw religii. W kilka miesięcy póz
niej, w liście pasterskim z
listopada 1936 r., prymas Hiszpanii, kard. Goma pisał: nastąpiło niszczenie bibliotek i
archiwów, profanacja grobów, gwałcenie Bogu poświęconych dziewic, mordowanie
niewinnych dzieci, najdziksze, najohydniejsze sposoby zabijania, wypróbowane na tysiącach
ludzi, instynkt świętokradzki prowadzący tych ludzi bez Boga i prawa do niszczenia
wszystkiego, co najbardziej z religią chrześcijańską związane.
W ciągu trzech lat trwania bratobójczych walk  rewolucjoniści w służbie Lucyfera, [ Pobierz całość w formacie PDF ]