[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Naznaczonym Gwiazdkami. Jestem obietnicą zło\
oną przez umarłych walczących w wojnie
starszej ni\
nazwy królestw. Zostałem zrodzony z mocy, która pozostawia mnie bezimiennym
w moim własnym świecie... z tą straszną pokusą zrobienia z niej u\
ytku.
- Odszedłeś więc na rubie\
e, gdzie nie masz pretekstu, \
eby z niej korzystać?
- Tak.
Wsunęła rękę pod jego kaptur i pogłaskała go po czole i przeciętym blizną policzku.
- Morgonie - powiedziała cicho - sądzę, \
e gdybyś naprawdę chciał z niej skorzystać,
uczyniłbyś to. Gdybyś tylko znalazł po temu jakiś pretekst. Sprowokowałeś mnie, bym
skorzystała z mojej mocy w Lungold, a potem na bezdro\
ach. Kocham cię i będę o ciebie
walczyła. Albo siedziała z tobą tu, na rubie\
ach, dopóki nie rozsypiesz się w śnieg. Skoro nie
wzrusza cię fakt, \
e jesteś potrzebny ziemwładcom, wszystkim tym, którzy cię kochają, to
czego trzeba, \
eby cię stąd ruszyć? Co cię tak zraniło w mroku pod Górą Erlenstar?
Morgon milczał. Wichry zawodziły potępieńczo pośród nocy, przyciągane jakby przez
ten samotny punkt światła. Nie miały twarzy, nie rozumiał ich języka.
- Najwy\
szy nie mo\
e wypowiedzieć mojego imienia - wyszeptał, patrząc na nie - tak
jak nie mo\
e tego zrobić granitowa płyta. Wiem, \
e jesteśmy ze sobą w jakiś sposób powiązani.
On ceni sobie moje \
ycie, ale nie wie nawet, czym ono jest. Jestem Naznaczonym Gwiazdkami.
On daruje mi \
ycie. Ale nic ponadto. Ani nadziei, ani sprawiedliwości, ani współczucia. To
czysto ludzkie pojęcia. Tutaj, na rubie\
ach, nikomu nie zagra\
am. Dopóki tu przebywam,
jestem bezpieczny, bezpieczny jest Najwy\
szy, a królestwa nie pustoszy moc zbyt
niebezpieczna, by jej u\
ywać.
- Królestwo jest pustoszone. Ziemwładcy większe nadzieje pokładają w tobie ni\
w
Najwy\
szym. Z tobą mogą przynajmniej rozmawiać.
- Gdybym przeobraził się w broń, której mogliby u\
yć w boju Panowie Ziemi, nawet ty
byś mnie nie poznała.
- Być mo\
e. Swego czasu, kiedy bałam się mocy, którą w sobie noszę, powiedziałeś mi
pewną zagadkę.
O tej Aryi, kobiecie z Herun, co przyniosła do domu ciemne, przera\
ające zwierzę,
którego nazwy nawet nie znała. Ale nie powiedziałeś, jak się to skończyło.
Morgon poprawił się niespokojnie.
- Umarła ze strachu.
- A to zwierzę? Co to było?
- Nikt nie wie. Przez siedem dni i siedem nocy wyło nad jej mogiłą głosem tak
przepełnionym miłością i \
alem, \
e ci, którzy słyszeli to wycie, nie mogli ani spać, ani jeść. A
potem te\
umarło.
Raederle uniosła głowę. Usta miała rozchylone i Morgonowi przypomniała się pewna
chwila z zamierzchłej przeszłości: siedział w małej kamiennej izbie w Caithnard, studiował
zagadki i czuł, jak serce ściska mu się to z radości, to z przera\
enia, to znów ze smutku, kiedy
poznawał ich zaskakujące zakończenia.
- To nie ma nic wspólnego ze mną - dorzucił.
- Tak przypuszczam. Wiedziałbyś, gdyby było inaczej.
Morgon objął ją obiema rękami. Poło\
yła mu głowę na ramieniu, a on przytulił policzek
do jej włosów.
- Jestem zmęczony - mruknął. - Znalazłem odpowiedzi na zbyt wiele zagadek. Panowie
Ziemi wszczęli w niepamiętnych czasach wojnę, wojnę, w której zginęły ich własne dzieci.
Gdybym wiedział, \
e jestem w stanie ich pokonać, zrobiłbym to dla dobra królestwa; ale
podejrzewam, \
e występując przeciwko nim, wydałbym tylko wyrok śmierci na siebie i na
Najwy\
szego. Nie robię więc nic, bo to wydaje mi się najsensowniejsze.
Raederle długo się nie odzywała. Tulił ją do siebie, wpatrując się w jej srebrzącą się w
blasku ognia opończę.
- Morgonie - powiedziała w końcu - jest jeszcze jedna zagadka, na którą powinieneś
chyba znalez
ć odpowiedz
. Odarłeś ze wszystkich iluzji Ghisteslwchlohma; rozszyfrowałeś
zmiennokształtnych; obudziłeś Najwy\
szego z milczenia. Ale jest jeszcze coś, czego nie
nazwałeś, a to nie umrze... - Głos jej zadr\
ał. Umilkła. Poczuł przez grube futra, jak mocno wali
jej serce.
- Co? - szepnął to tak cicho, \
e nie mogła go usłyszeć, a mimo to odpowiedziała:
- W Lungold rozmawiałam z Yrthem pod postacią kruka. Nie wiedziałam więc wtedy,
\
e jest ślepy. Szukając ciebie, zawitałam do Isig i zastałam go tam. Ma oczy koloru wody,
wypalone światłem. Powiedział mi, \
e oślepił go Ghisteslwchlohm podczas burzenia Lungold.
Uwierzyłam mu na słowo. To wielki, łagodny i bardzo stary człowiek. W towarzystwie
wnuków Danana szukał cię po całej górze między głazami i drzewami. Pewnego wieczoru Bere
przyniósł do sali wykonaną przez siebie harfę i poprosił Yrtha, \
eby na niej zagrał. Yrth
pokręcił ze śmiechem głową i powiedział, \
e chocia\
nazywano go niegdyś harfistą z Lungold,
to przecie\
od siedmiu wieków nie miał harfy w rękach. Ale potem dał się namówić i zagrał... I,
Morgonie, ja rozpoznałam tę grę. To były te same wydobywane niewprawną ręką, niepewne
dz
więki, które nękały cię na Drodze Kupców i zwabiły w moc Ghisteslwchlohma.
Morgon ujął jej twarz w dłonie i zmusił, \
eby na niego spojrzała. Chłód przeniknął go
nagle do szpiku kości.
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Sama nie wiem. Ale ilu mo\
e być na świecie ślepych harfistów, którzy nie potrafią
grać?
Morgon wciągnął wiatr w płuca.
- On nie \
yje.
- A więc rzuca ci wyzwanie zza grobu. Tamtego wieczoru Yrth zagrał w mojej
obecności, \
ebym zaniosła ci zagadkę jego gry tam, gdzie się ukryłeś.
- Jesteś tego pewna?
- Nie. Ale wiem, \
e on chce cię odnalez
ć. A jeśli to on był harfistą imieniem Deth, który
z tobą podró\
ował, to potrafi układać zagadki tak zręcznie, tak umiejętnie, \
e zwiódł nawet
Ghisteslwchlohma. I nawet ciebie - mistrza zagadek z Hed. Sądzę, \
e powinieneś lepiej mu się
przyjrzeć. Bo wszystko wskazuje na to, \
e on prowadzi jakąś swoją cichą, śmiertelną grę, i kto
wie, czy nie jest jedyną w królestwie osobą, która wie, co robi.
- Kim, na Hel, on jest? - Morgon dygotał na całym ciele. - Deth odebrał w Caithnard
Czerń Mistrzostwa. Był mistrzem zagadek. Znał moje imię, zanim ja je poznałem.
Podejrzewałem kiedyś, \
e jest czarodziejem z Lungold. Spytałem go nawet o to.
- I co ci odpowiedział?
- śe jest harfistą Najwy\
szego. Zapytałem więc, skąd wziął się w Isig na sto lat przed
swymi narodzinami, kiedy to Yrth sporządzał moją harfę. Poprosił mnie, \
ebym mu zaufał.
Wbrew logice, wbrew zdrowemu rozsądkowi, wbrew nadziei. A potem mnie zdradził. -
Morgon mocniej przyciągnął do siebie Raederle, ale i tak wiatr wcisnął się między nich niczym
nó\
. - Zimno. Tak zimno jeszcze tu nie było.
- Co zamierzasz?
- Czego on mo\
e chcieć? Czy\
by był Panem Ziemi, który samotnie dą\
y do zdobycia
władzy? Chce mnie zachować przy \
yciu czy zabić? Chce zachować przy \
yciu czy zabić
Najwy\
szego?
- Nie wiem. Jesteś zagadką. Rzuca ci wyzwanie. Jego pytaj.
Morgon milczał. Wspominał harfistę z Drogi Kupców, który bez słowa, samą tylko
niewprawną grą na harfie zwabił go w nocy w pułapkę Ghisteslwchlohma.
- Za dobrze mnie zna - wyszeptał. - Podejrzewam, \
e obojętne, jaki cel mu przyświeca,
dopnie swego. - Smagnął ich podmuch wiatru pachnącego śniegiem, kłującego boleśnie twarze
i dłonie. Morgon zerwał się z ziemi bez tchu, oślepiony, przepełniony nagle niewytłumaczalną
tęsknotą za odrobiną nadziei. Kiedy przejrzał znowu na oczy, Raederle zmieniła ju\
postać. [ Pobierz całość w formacie PDF ]